ارزیابی کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی بر کارایی مصرف کود ، عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان

به منظور مقایسه تأثیر کود­ های زیستی و شیمیایی بر اجزای عملکرد و کارایی مصرف نیتروژن در آفتابگردان این آزمایش به صورت مزرعه­ای در سال 1388 به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمار کود زیستی نیتروکسین در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با نیتروکسین، تیمار مصرف کود زیستی بارور-2 در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با بارور-2 و تیمار مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر در چهار سطح شامل عدم مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر (شاهد)، 50 کیلوگرم نیتروژن + 25 کیلوگرم فسفر، 100 کیلوگرم نیتروژن + 50 کیلوگرم فسفر و 150 کیلوگرم نیتروژن + 75 کیلوگرم فسفر در هکتار بود. نتایج نشان داد که اثر کاربرد کود زیستی بارور2 بر صفت شاخص برداشت دانه معنی­دار بود. همچنین کاربرد کود زیستی نیتروکسین بر صفات تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و شاخص برداشت دانه معنی­دار بود. تأثیر تیمار مصرف ترکیبی کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر نیز بر صفات ارتفاع گیاه، قطر طبق، عملکرد دانه، تعداد دانه در طبق، کارایی مصرف نیتروژن، کلروفیل برگ و وزن هزار دانه نیز معنی دار بود. به طوری که در بین سطوح مختلف مصرف کود های شیمیایی، تیمار مصرف 100 کیلوگرم نیتروژن + 50 کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین 1603 کیلوگرم در هکتار و تیمار مصرف 50 کیلوگرم نیتروژن + 25 کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین 1283 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. بنابراین به نظر می­رسد که برای افزایش عملکرد کمی و کیفی گیاهان زراعی، می­توان از روش­های تغذیه تلفیقی کودهای مختلف استفاده کرد.